Dzisiaj historia człowieka, którego życie było tak pasjonujące i niesamowite jak teorie, którymi zachwycił świat. Poznajcie „wszechświat Hawkinga”. Steven William Hawking przyszedł na świat 8 stycznia 1942 roku w Oxfordzie. Był synem biologa – doktora Franka Hawkinga i Elisabeth Walker. Jego narodziny zbiegły się w czasie z równo trzechsetną rocznicą śmierci Galileusza. Ten z pewnością nieprzypadkowy „zbieg okoliczności” był dla niego powodem do dumy – darzył Włocha ogromnym szacunkiem. W „Krótkiej historii czasu” pisał: „Galileusz być może bardziej niż ktokolwiek inny na świecie, był odpowiedzialny za narodziny współczesnej nauki”. Steven Hawking być może za największy jej postęp od czasów Einsteina – szczególnie w dziedzinie kosmologii. Jego dzieciństwo raczej nie zapowiadało spektakularnej kariery naukowej. Sztukę czytania sprawnie opanował dopiero w wieku ośmiu lat. Bardziej niż nauka w szkole jego czas wypełniały śmiałe projekty, których się podejmował. Pierwszą klasę ogólniaka skończył z 3 najgorszym wynikiem, za to „po godzinach” ze złomu zbudował komputer rozwiązujący podstawowe równania matematyczne. Studia rozpoczął w 1959 roku. Wbrew woli ojca, który chciał żeby syn wybrał medycynę, zdecydował się na podjęcie nauki w dziedzinie nauk przyrodniczych ze specjalizacją fizyki [matematyka, którą chciał wybrać w tamtych czasach nie była wykładana jako oddzielny kierunek na Oxfordzie]. Na studiach był wyróżniającym się uczniem, choć sam przyznawał, że na naukę nie poświęcał więcej niż godzinę w ciągu doby – z biegiem lat przyznał, że nie był z tego dumny, za to zdecydowanie szczęśliwy. Wolny czas spędzał uczęszczając na lekcję tańca i treningi – był sternikiem prestiżowej drużyny czwórki wioślarskiej Uniwersytetu Oxfordzkiego. Tytuł licencjata uzyskał w 1962 roku. Początkowo zdecydowany był kontynuować naukę na kierunku Astronomii, jednak gdy okazało się, że bardziej interesuje go sama teoria niż akt obserwacji przeniósł się na kolegium Trinity Hall na Uniwersytecie w Cambridge, gdzie zaangażował się w kosmologię i fizykę teoretyczną.
Z biegiem czasu sława Hawkinga rosła, natomiast jego ciało stopniowo się osłabiało. Początki jego kariery naukowej to współpraca z przede wszystkim Rogerem Penrose’em i George’em Ellisem, która zaowocowała dowodem, iż istnienie osobliwości [czarnych dziur] w czasoprzestrzeni jest normalnym i powszechnym zjawiskiem niewymagającym szczególnych warunków – podsumowaniem tych badań jest książka „The Large Scale Structure of Spacetime” [„Wielkoskalowa struktura czasoprzestrzeni”].
Przełom lat 60 i 70 to również czas poświęcony na badania nad czarnymi dziurami – wraz z Carterem, Israelem i Robinsonem wyprowadził dowód matematyczny twierdzenia Wheelera mówiącego o tym, iż każda czarna dziura opisywana jest przez trzy własności – masę, moment pędu i ładunek elektryczny. Wspomniana grupa zasugerowała również [na podstawie analizy emisji promieniowania gamma], iż wkrótce po Wielkim Wybuchu powstały pierwotne miniaturowe czarne dziury oraz zaproponowali cztery prawa mechaniki czarnych dziur [analogiczne do praw termodynamiki]. Rok 1974 to chyba najbardziej znana, śmiała i do dziś niepotwierdzona obserwacyjnie hipoteza naukowca – promieniowanie Hawkinga – fizyk dowiódł, iż czarne dziury powinny wytwarzać i emitować cząsteczki subatomowe aż do wyczerpania energii i wyparowania w wyniku kreacji po obu stronach horyzontu zdarzeń par cząstka – antycząstka, na koszt energii pola grawitacyjnego. W tym samym roku został również jednym z najmłodszych członków tzw. Royal Society [The President, Council and Fellows of the Royal Society of London Improving Natural Knowledge] – angielskiego towarzystwa naukowego pełniącego funkcję brytyjskiej akademii nauk. W tym czasie jego choroba postąpiła na tyle, że nie był już w stanie samodzielnie wstać z łóżka. Również jego mowa stała się na tyle niewyraźna, że byli go w stanie zrozumieć jedynie najbliżsi. W 1979 roku objął katedrę Lucasa [tak jak niegdyś sam Isaac Newton] gdzie zajmował się bardziej złożonymi teoriami – współpraca z Jimem Hartlem i Richardem Feynmanem zaowocowała stworzeniem modelu czasoprzestrzeni pozbawionej krawędzi. Koncepcję łatwo wytłumaczyć przez analogię do bieguna północnego – nie można podróżować na północ od tegoż, stąd nie stanowi krawędzi. Kolejna odważna teoria światło dzienne ujrzała w roku 2004 – to tak zwany paradoks informacyjny czarnej dziury – był sprzeczny z od lat żywionym przekonaniem, że informacja „wpadająca” do czarnej dziury [przekraczająca horyzont zdarzeń] nie może powrócić do wszechświata. Wyzwaniem dla tej teorii był brak pozytywnej korelacji z zasadami mechaniki kwantowej [czarna dziura emituje promieniowanie bez względu na to co się do niej dostanie, dlatego zmienia się stan w dwóch kierunkach – informację zostają do niej przekazane jako stan kwantowy, natomiast wyemitowany zostaje stan mieszany]. Dorobek naukowy Stephena Hawkinga jest tak ogromny, że można by napisać na ten temat oddzielny elaborat – w czasie swojej kariery zajmował się takimi tematami jak inflacja kosmologiczna, macierze gęstości wszechświata, splątanie kwantowe i entropia, natura czasu i przestrzeni, teoria strun, supergrawitacja, fale grawitacyjne, tunele czasoprzestrzenne czy funkcja falowa wszechświata. Fizyk był niewątpliwą ikoną współczesnej fizyki. Poza odważnymi teoriami naukowymi słynął ze swojego poczucia humoru. Często zakładał się ze innymi naukowcami o słuszność danej teorii czy wyniki eksperymentów. Jednym z najbardziej znanych zakładów jest ten z 1974 roku zawarty z Kip’em Thorne’em – dotyczył przekonania o źródle promieniowania rentgenowskiego z obiektu Cygnus X-1. Thorne uważał, że źródłem jest znajdująca się w centrum galaktyki czarna dziura. Hawking również głęboko wierzył, że to prawda natomiast wbrew swoim przekonaniom stwierdził, że tak nie jest, aby na pocieszenie tego, że się myli miał nagrodę z wygranego zakładu, którą była roczna prenumerata magazynu erotycznego Penthouse. Wymyślił również nieszablonowy eksperyment mający dowieść, że podróże w czasie są niemożliwe – 28 czerwca 2009 roku w jednej z sal Uniwersytetu w Cambridge zorganizował imprezę dla podróżników w czasie – zostały nadmuchane balony i przygotowany szampan. Zgodnie z założeniami swojej hipotezy na przyjęciu nie pojawił się żaden z gości – najprawdopodobniej było to spowodowane faktem, iż zaproszenia na imprezę zostały wysłane dzień później. Za sprawą swojej działalności publicznej stał się również ikoną popkultury. Często przemawiał i pojawiał się jako gość w wielu programach telewizyjnych. Występował gościnnie w serialach [mi. Star Trek czy Teoria Wielkiego Podrywu], użyczył swojego wizerunku w animowanej produkcji The Simpsons [którą zresztą uważał za swój ulubiony program TV] czy również głosu w grze wideo Fururama. Miał ogromny wkład w popularyzację nauki. Był autorem i współautorem wielu publikacji popularnonaukowych. Jego największy bestseller to wydana w 1988 książka „A Brief History of Time: From the Big Bang to Black Holes” [„Krótka historia czasu. Od wielkiego wybuchu do czarnych dziur”], której sprzedano na świecie ponad 10 milionów egzemplarzy, a na liście bestsellerów British Sunday Times utrzymywała się przez rekordowe 237 tygodni. Steven Hawking zmarł 14 marca 2018 roku w Cambridge. Data jego śmierci jest z pewnością również nieprzypadkowa – to międzynarodowy dzień liczby Pi oraz 139 rocznica urodzin Alberta Einsteina. Niejako połączył dwójkę z największych gigantów nauki tego świata – Galileusza z Einsteinem. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele St. Mary the Great w Cambridge, natomiast urna z jego prochami w czerwcu tego roku zostanie złożona w Opactwie Westminsterskim w Londynie. Spocznie obok grobów Isaaca Newtona i Karola Darwina. Przykład Stevena Hawkinga pokazuje jak człowiek z fizycznymi ograniczeniami, poświęcony nauce i owładnięty jednym pragnieniem – stworzenia teorii wszystkiego jest się w stanie zmotywować do osiągnięcia celu. Jego historia i życie jest dla mnie przykładem, że niemożliwe nie istnieje. „Irytowanie się na moja niesprawność byłoby stratą czasu. Ludzie nie mają czasu dla kogoś, kto się zawsze złości lub narzeka. Trzeba iść ze swym życiem do przodu, i myślę, że udawało mi się to nieźle”. Po chwili rozluźnienia wracamy powoli do regularnego prowadzenia strony. Pomysły na kolejne wpisy już są – chyba, że sam jesteś ciekaw jakiegoś tematu – propozycję przyjmuję w komentarzach i wiadomościach 😊. Jeśli Ci się spodobało koniecznie podziel się dalej – zostaw ślad i udostępnij. Kolejne ciekawe historie, fakty i teorie naukowe już wkrótce! Zdjęcie: https://www.antyradio.pl/…/Stephen-Hawking-nie-zyje-Wybitny… Źródła: https://pl.wikipedia.org/wiki/Stephen_Hawking Praca doktorska Stephena Hawkinga: https://www.repository.cam.ac.uk/handle/1810/251038 http://antyweb.pl/stephen-hawking-biografia/ Stephen Hawking – „Jeszcze krótsza historia czasu” Opracowanie własne
0 Komentarze
Odpowiedz |
nawigacja
Grudzień 2018
Kategorie
Wszystkie
|